Door zijn onmiskenbaar cinematografische stijl krijg je bij het werk van Iñigo Sesma vaak de indruk dat je in zijn zog door de wereld reist. Je kan de plekken die hij schildert haast ruiken. Meer zelfs: je kan je perfect de gesprekken voorstellen die hij voert met de mensen die hij portretteert. Het lijken wel personages uit de films van Jim Jarmusch, die net als de Baskische kunstenaar grossiert in melancholie en mysterie, maar tegelijk dicht bij de mensen staat.
