De nog vrij jonge Pat Perry vertrekt vaak van fotografie, maar de wijze waarop hij ermee omgaat, is vaak erg figuratief. Dat zorgt voor een wondermooi spanningsveld dat haast onvermijdelijk de aandacht trekt. Zo ook in dit werk, dat vanzelfsprekend refereert naar de zee (inclusief Oostendse badgasten), maar evenzeer subtiele verwijzingen bevat naar James Ensor en Léon Spilliaert. Ook typisch voor Perry: de opdeling van het werk in verschillende vlakken.
